Karanie przez czytanie?!

W moim rodzinnym domu były dwa elementy wystroju wnętrz - zadbane kwiaty i książki na regale. Ale książki nie są tam li jedynie ozdobą ;) Powiedziałabym, że to takie zdroworozsądkowe podejście do ozdabiania wnętrza - to, co zdobi jednocześnie jest do użytku i to, co jest ściśle użytkowe spełnia również rolę dekoracyjną.

 Ale do rzeczy. Wychowując się w takim domu, patrząc codziennie na mamę i babcię, które bez książki nie wyobrażają sobie życia czytanie przejęłam naturalnie i bez większego zastanowienia.

Niestety - to, co zadziałało w moim przypadku zupełnie nie sprawdza się przy moim synu. A przykładałam się do wychowania czytającego dziecko naprawdę mocno - czytanie przed snem, zabawa z książkami, zapisanie do biblioteki w bardzo wczesnym wieku, itd. Nie zadziałało.

Jeden z wielu dialogów między nami:
- Kochanie, jeśli odrobiłeś lekcje to zajmij się sobą teraz.
- Mamo, mogę pooglądać filmy na youtube?
- Nie, ale możesz poczytać.
- Nienawidzę czytać. (...U mnie gwałtowny wzrost ciśnienia)
- Umówiliśmy się, że codziennie poczytasz przez 15 min.
- Nie!
- To nie jest propozycja, tylko polecenie.

Poczytał, bo musiał.

Wiem, wiem, wiem. Słabo.

Muszę się przyznać, że niechęć do czytania mojego syna odbieram jako własną porażkę. I reaguję głupio.

Zastanawiałam się jak to zmienić i z pomocą przyszła mi wychowawczyni mojego Syna, która wprowadziła w klasie taką czytelniczą rywalizację - każdy ma karteczkę, na której codziennie odnotowuje ile czasu czytał. I podpisuje się pod tym wraz z rodzicem. No, nie jest to może szczyt moich marzeń - bo jednak nie jest to czytanie wynikające z potrzeby serca ;) - ale ostatnio postanowiłam lżej podchodzić do życia i nie dzielić włosa na czworo. Liczę, że przy dobrym doborze książek powolutku będziemy kształtować w moim synu zamiłowanie do lektury - choć wiem, że to może być skomplikowany związek :) Przy okazji wyrobiliśmy sobie taki wspólny nawyk - bo czytamy razem (jednego dnia tylko on czyta, a ja słucham; innym razem wymieniamy się) - a przy rocznym dziecku, które zajmuje jakieś 80% mojej uwagi to było naprawdę potrzebne, abym miała czas tylko dla syna.

A tak w ogóle to ten problem z czytaniem ukazuje taką prostą zasadę, że jak się chce czegoś za bardzo to niestety często człowiek przegina i sam skazuje się na porażkę. Odpuścić - ach, jak prosto to brzmi.

Gdyby mi się chciało tak jak mi się nie chce...

Na szczęście tytułowa niemoc za mną!

Oj, niedobrze było ostatnio. Spadek nastroju zaatakował nagle i nie chciał puścić długo, bardzo długo... To poczucie niechęci do wszystkiego, brak ochoty na wstanie z łóżka i zrobienie czegoś konkretnego, a z drugiej strony - złość na samą siebie, że się tej ochoty nie ma...  Kto miewa takie stany, ten wie że to nie "byle humory", bo to nie jest intencjonalne i naprawdę bardzo by się chciało z tego wyjść, ale jakoś tak... trudno.

Czemu mnie zaatakowało? Podejrzewam kilka powodów - przedwiośnie, które zawsze wpływa na mnie depresyjnie; hormony, które jeszcze szaleją bom matka karmiąca i pewnie mój dość rutynowy tryb życia polegający na opiece nad dziećmi i zajmowaniu się domem (jest to oczywiście niezmierna przyjemność i jestem wdzięczna, że mam tę możliwość, aby zajmować się typowo kobiecymi obowiązkami, ale wiadomo - efekty tej pracy widać dopiero w dłuższym okresie a i o docenienie czasem ciężko).

Ale jest na to sposób. Jak zwykle w takich momentach to, co mi pomogło to oderwanie się od własnych problemów. Któregoś dnia zadzwoniła do mnie koleżanka - nie odebrałam i nie oddzwoniłam, no bo... No właśnie nie miałam motywacji do życia, do rozmów, do ludzi. Ale ona dzwoniła i słała smsy więc w końcu zebrałam się w sobie i się do niej odezwałam. A u niej - burza! Bardzo słabo w pracy, z mężem jeszcze gorzej i ogólnie masakra. No więc się wzięłam i zaczęłam pomagać. Pomagałam, wspierałam, pocieszałam - aż w końcu spostrzegłam, że wylazłam ze swojej skorupy i w rezultacie pomogłam samej sobie. 

Tak sobie myślę, że pójdę do biblioteki i wypożyczę Jeżycjadę Małgorzaty Musierowicz - w ramach minimalizowania życia pozbyłam się moich ukochanych, sczytanych, poplamionych herbatą egzemplarzy, a przydałaby mi się życiowa mądrość Mamy Borejko. I pokrzepiający uśmiech Ignacego Seniora. Siła wewnętrzna Gabrysi. Kokieteria Idy. Kobiecość Pulpecji. Ach, idę do tej biblioteki, bo coraz większa tęsknota mnie ogarnia!